Namba Adventure

Deze week is het de zogenaamde ‘Silver Week’ in Japan. Dit zijn drie feestdagen achter elkaar van maandag t/m woensdag waardoor we dus vrij zijn van zaterdag t/m woensdag. Maandag (vandaag) is het namelijk ‘Respect for the aged day’, morgen is het ‘National People’s Day’ en woensdag is het ‘Autumnal Equinox Day’. Dit geeft ons volop de ruimte om Japan te gaan ontdekken en er op uit te trekken. Daarom had ik gister afgesproken in Namba, 45 min hier vandaan, met Misaki, een vriendin van Cèdric. En dit was me toch een bijzondere ervaring haha waaauw.

Om te beginnen was dit mijn eerste uitstapje in mijn eentje zonder begeleiding. Ik vertrok van huis om 10.15h, we hadden afgesproken om om 12.00h te gaan lunchen. De reis zou 45 min duren dus ik dacht dan ben ik mooi op tijd. Het begon allemaal heel goed, ik fietste naar het dichtstbijzijnde station. Parkeerde mijn fiets, waar ik uiteraard voor moest betalen haha maar dat wist ik gelukkig. Dus ik de fietsparkeerman betaald en op naar de ticketverkoop. Dit had ik eerder gedaan dus dat was ook een eitje, kocht mijn ticket voor 320 yen, liep naar het platform voor de trein richting Yodoyabashi, waar ik vervolgens over moest stappen op de trein naar Namba. De trein kwam er al gauw aan, ik ging lekker zitten met wat muziek in mijn oren en voor de komende 20 min. hoefte ik niks te doen.

Na de laatste 5 min. de tijd en omgeving in de gaten gehouden te hebben, omdat ik niet kan horen wat ze allemaal omroepen in de trein, had ik nog steeds geen Yodoyabashi station langs zien komen. Op mijn routebeschrijving stond toch echt 20 min. van Hirakatashi naar Yodoyabashi…hmm, misschien volgende station. Na 30 min. nog steeds geen Yodoyabashi..nu begon ik me toch wel een beetje zorgen te maken, zou ik echt de verkeerde kant op zijn gegaan? Ik probeerde de map in de trein te lezen maar dat was echt onmogelijk haha dus tja dan maar vragen he aan iemand in de trein. Op mijn beste Japans vraag ik een vrouw of deze trein wel naar Yodoyabashi gaat, waarop ze heel aardig antwoord: ‘Ja, de volgende halte is Yodoyabashi’. “Aaah, arigatou gozaimasu”, antwoordde ik.

Eenmaal op Yodoyabashi aangekomen, moest ik overstappen. Dit is het moment dat ik zolang mogelijk wilde uitstellen, want het ondergrondse systeem is echt een doolhof waar je nooit meer uit komt. Als je de trein uitstapt heb je een linkertrap en een rechtertrap omhoog die allebei leiden naar een hal tussen links en rechts rijen poortjes die openen wanneer je je ticket er door heen haalt. Dat is in ieder geval de bedoeling. Ik doe mijn kaartje door het poortje, wil doorlopen..poortjes blijven dicht. Hmm..raar, ander poortje proberen, wil ook niet openen. Kut haha ik zit vast tussen de stationpoortjes en ik spreek geen Japans om het uit te leggen en ondertussen ben ik alweer een uur verder en begin ik me zelfs zorgen te maken of ik mijn afspraak wel zou redden. Hard nadenkend over hoe ik dit zou moeten oplossen, zie ik opeens een vrouw stilstaan midden in de stromende menigte en mijn kant opkijkende. Ze komt aan de andere kant van de poortjes naar me toe en vraagt in het Engels aan me of er wat aan de hand is. Waarop ik antwoord: ‘Euh, yes, I can’t get out and I don’t know why’. Waarop zij weer naar de man van de tickets gaat en mijn situatie aan de man uitlegt. Uiteindelijk bleek dus dat ik te weinig had betaald en daarom het station niet mocht verlaten..ik had 320 betaald en moest 340 yen betalen, 0,15 euro te weinig betaald. Ik kon gelukkig ter plekke de 20 yen betalen en als een bevrijding door de geopende poortjes lopen. Hierop raakte ik een beetje aan de praat met mijn verlosser haha en ze vroeg me waar ik heen moest en of ik wist hoe het moest, dus ik van nee ik heb echt geen idee, maar komt wel goed. Maar dat vond ze niet genoeg. Ze had nog 10 min. vrij dus ze zou me wel even brengen naar waar ik heen moest. Noooou, nooit dat ik dat gevonden had in mijn eentje, na tientallen smalle gangetjes, waar ik zowat moest bukken om normaal te kunnen lopen, kwamen we aan bij het station richting Namba. Hier legde ze nog even uit hoe ik moest lopen nadat ik de poortjes gepasseerd was en vertrok ze weer richting haar eigen bestemming en ik kon weer verder naar mijn afspraak.

Aangekomen in Namba om 11.45h werd het toch wel krap. Gelukkig had ik van Tomoko een telefoon gekregen, dus ik kon Misaki smsen dat ik er was. Tenminste dat dacht ik…mijn telefoon wilde mijn sms niet versturen en ik snapte maar niet waarom niet. Nu had ik helemaal een probleem, want we hadden geen plek afgesproken. Pff, ook dat nog is haha. Dan maar weer vragen. De eerste de beste die naast me stond vroeg ik of ze wist hoe me telefoon werkte. Oh, je spreekt geen Engels? Maakt niet uit haha hoe werkt dit ding!? Na wat moeilijke interactie, had het meisje er genoeg van haha pakte mijn telefoon, pakte der eigen telefoon en belde Misaki zelf wel. Dat zag er veel belovend uit, totdat ze ophing en het moest gaan vertalen aan mij. Dit werkte niet..waarop ze een richting in wees en Louis Vitton zei en afsloot met een beetje een norse ‘Ganbarre’, wat succes betekend haha en weg was ze. Nu wist ik wat me doen stond. Die richting inlopen en de Louis Vitton zoeken. Uiteindelijk om 12.20h had ik de Louis Vitton gevonden, maar geen Misaki te bekennen. Om 12.30 krijg ik een telefoontje, Misaki…’Waar ben je’…’Voor de Louis Vitton’….’Huh, ik ook’…’Welke Louis Vitton ben je’…’Euh, die bij Shashinbashi’…’Oooh, ik ben bij die van Namba’. Bleek dus dat er twee waren haha en ik was naar de verkeerde gestuurd. Misaki zou in een half uur bij mijn Louis Vitton zijn en om 13.00h hebben we elkaar uiteindelijk toch nog ontmoet!